Links de 1e trekharmonica die Ronan had, inmiddels heeft hij een andere. Rechts een foto bij de doop van Alex (zie het stukje van 17 november hieronder)
(Het stukje hieronder is vandaag snel met 2 vingers getypt door Ronan met wat Duits tussen zijn dyslectische Nederlands en aan enthousiasme geen gebrek.)
Ik heb niet echt tijd gehad om verder duits te leren. Nu ik ben Me aan het voorbereiden op zeepkist prediken. Je weet wel. Op een zeepkist staan en alle mensen aanroepen. Dat is namelijk mijn grootste droom om te doen. Man heeft daar niet alleen veel lef voor nodig maar man moet ook goed met de HG zijn.
Ik leer nu dus alle vragen die mensen veel hebben. Ik zoek daar schriftstelle bij die antwoord geven. Ik heb zoon 80 nu. En leer ze allemaal uit mijn hoofd zodat ik als de vraag komt het zo weet waar het staat en sommige zelfs kan citeren.
Het is illigaal om zo op een kist hier te klimmen en te gaan prediken. Man heeft een speciale preacher pas nodig. Een soort rijbewijs maar dan voor prediken. En ik moet in de stad het ook aanvragen waar ik het doen zal.
President Condie wou al een pas voor me aanschaffen. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik ben straks de eerste Missionaar in 3 zendings presidenten die Zeepkist prediken doe. het is alleen effectief waneer het met de HG gedaan wordt. En het moet niet gedaan worden om eer maar om de liefde voor onze medemens dat ze alle deze blijde boodschap kunnen horen.
Ook hebben we een nieuwe Doop op komst. Van Antonio Pezare. 5 Februarie en we staan op het punt om met iemand te treffen die weet dat het boek van Mormon waar is en al een getuigenis van Joseph Smith heeft. Dus dat duurd ook niet lang meer. Blessings are raining upon us mein Mutti.
Verder ben ik onderweg om alle Disney liedern meester te worden op de handharmonica.
Verder is er niet zoveel gebeurd deze week. Op 1 weihnachten hadden we Rico uitgenodigt voor kerk en hij was ook echt gekomen. Hij is inactief geworden na de dood van zijn broer. Dat was 3 jaar geleden.
Dus zuster masonzcyk was helemaal gelukkig dat ze haar hele familie weer in de kerk had die dag. Het was haar best kest ever. En op 2 weihnachten hadden we een dinner bij Fam. Keil. Met hun niet gedoopte kinderen daarbij. En na dat we weg waren gegaan en we handharmonica gespeeld hadden en lol gehad, Hadden de kinderen het nog steeds over ons. Dat we eigenlijk heel gewoone jongens zijn met een doel voor oegen. En normaal is alles wat met de kerk te maken heeft in de oren van die kinderen taboe.
Zuster Keil was helemaal blij. Leven en zendings werk is awesome hier.
We rocken Ellwangen. Na regen komt zonneschein hé.
